Varlığın Kıyısında, Yokluğun Eşiğinde

Ey Gönlüm, Yine Doldun?

Söyle bana, ne oldun?

Varlıkta yok mu oldun?

Sevda da kül, havada bulut mu oldun?

Ne zaman var oldun ki,

Şimdi yok oldun?

Söyle bana gönül, ne olmaya geldin?

Bir görünür, bir yok mu oldun?

Gönül diye seslenirim,

Neden yine yok oldun?

Konuşmak mı istemezsin,

Yoksa bende var olmamak mı?

Söyle bana gönül,

Nedir olup biten?

Söylerim, dinler misin?

Dinledim dersin, anlar mısın?

“Ben varım, oldum” diye gezersin,

Onun bunun sözlerini duyunca hemen gidersin.

Duydun mu söylediklerimi,

Yoksa yine mi yan çizdin?

Neler neler anlatmadım mı?

Aşkı beraber tatmadık mı?

Beraber ağlayıp, beraber gülmedik mi?

Söyle bana der durursun;

Ne hâl edinir, ne susarsın.

Ne söyleyecek söz kaldı,

Ne söyleyecek derman.

“Gönlümle konuşurum” dersin,

Bir şeyler bilmek midir?

Bir yerlerde görünür olmak mıdır?

Gönlünle konuşmak nedir senin için?

Sen söyle bana Âdemoğlu;

Gönül ile konuşmak, Hak ile konuşmak değil mi?

Gönle ulaşmak, O olmak değil mi?

Gönlünde aşkı yaşamak, kendini sevmek değil mi?

Ne ararsın, ne sorup durursun, söyle bana.

Aradığın O değil mi?

O sen değil misin?

O zaman ne sorup durursun?

Bilirsin kendini.

Kendini bilen, Hakk’ı bilir.

Hakk’ı bilen, gerçeği bilir.

Onun için oyun da bitmiştir dünyada.

Kendine olan aşkın daim olsun,

Gönlünle olan muhabbetin bol olsun.